ನಾನು, ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ತಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಾಯಿ ಮರಿ...!

ನನಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದನೂ ಯಾಕೋ ಮನುಷ್ಯರಕಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ. ಎಲ್ಲಿ ಬೆಕ್ಕು ನಾಯಿಗಳ ಮರಿ ಕಾಣಲಿ ಅವುಗಳನ್ನ ಮುದ್ದು ಮಾಡದೇ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹತ್ತು ಹನ್ನೆರಡು ವರ್ಷವಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಹುಡುಗನೊಡನೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಕಂಡ ಕಂಡಲ್ಲಿಂದ ನಾಯಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಸಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ ನೆನಪುಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ನನ್ನಮ್ಮನದು ಒಂದೇ ರಾಗ. "ನೀನು ಬೆಕ್ಕಿನ ಮರಿ, ನಾಯಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ತಂದು ಸಾಕಿಕೊಂಡರೆ ಅದರ ಹೊಲಸು ಚೊಕ್ಕ ಮಾಡದು ಯಾರು? ನೀನೆ ಮಾಡ್ತೆ ಹೇಳಾರೆ ಸಾಕಲಡ್ಡಿಲ್ಲೆ" ಅಂತ. ಅದನ್ನೂ ಒಮ್ಮೆ ಮಾಡಿ ನೋಡಾಯ್ತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೭ ಘಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ನಾಯಿಮರಿ ಹುಡುಕಲು ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ತಮ್ಮನ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಾಯ್ತು. (ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾಯಿ ಮರಿಗಳು ವಾಕಿಂಗ್ ಬರುತ್ತವೆ. ಹುಡುಕಲು ಸಸಾರ ಅನ್ನೋ ಥಿಯರಿ ನಮ್ಮದು). ಅಂತು ತಾಯಿ ನಾಯಿಯ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ, ಒಂದು ಬೆಳ್ಳನೆಯ ತೆಳ್ಳನೆಯ ನಾಯಿ ಮರಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಆಯ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಜೋನಿ ಎಂಬ ನಾಮಕರಣವೂ ಆಯ್ತು. ಅದು ತನ್ನ ನಿತ್ಯಕರ್ಮಗಳನ್ನ ಹೊತ್ತು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡಿದಾಗ ನಾನು ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ತಮ್ಮ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರ ಮುಖ ನೋಡುತ್ತ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತ ತಪ್ಪಿಗೆ ಅಮ್ಮಂದಿರು ಕ್ಲೀನಿಂಗ್ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಬೇಕಾಯ್ತು.

ಜೋನಿ

ಜೋನಿ ಮೊದಲೇ ಚುರುಕು. ಒಬ್ಬರ ಚಪ್ಪಲ್ಲನ್ನು ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳನ್ನು ಕಚ್ಚಿ ಕಚ್ಚಿ ತುಂಡು ಮಾಡುವವರೆಗೂ ಅದಕ್ಕೆ ಸಮಾಧಾನವು ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೋ ಅದರ ಚೂಪಾದ ಹಲ್ಲಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನವರು ಅದನ್ನ ಶಪಿಸಿದರೂ ಜೋನಿ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮ್ಣಣಿಯಾಗಿತ್ತು. (ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣ ಮುದ್ದು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ). ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಮನ ಗೆದ್ದಿದ್ದ ಜೋನಿ ಒಂದು ದಿನ ಮುಂದಿನ ಮನೆಯ ಅಂಕಲ್ ಅವರ ಗಾಡಿ ಸೀಟ್ ಅನ್ನು  ರಾತ್ರಿ ಕಚ್ಚಿ ಕಚ್ಚಿ ಹರಿದು ಹಾಕಿತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ನೋಡೋತನಕ ಆ ಅಂಕಲ್ ಜೋನಿಯನ್ನ ಚೀಲದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ದೂರದ ಕುಮಟಾ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದರು. ವಾಸನೆ ಮೂಸಿಕೊಂಡು ಬರಬಹುದೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ೨-೩ ದಿನ ಕಾದೂ ನೋಡಿದೆವು. ಕೊನೆಗೂ ಬರದಿದ್ದಾಗ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೭ ಘಂಟೆಗೆದ್ದು ನಾಯಿ ಮರಿ ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟೆವು.

ಸೋನು

ಚಿನ್ನು, ಕಜ್ಜಿ ಮೈಯ್ಯ ಸೋನು, ರಾಜು, ಕರಿಯಾ ಹಾಗೆ ಹಲವು ಮರಿಗಳು ಬಂದು ಹೋದವು. ಆಮೇಲೆ ಬಂದ ಪಿಂಕಿ ಒಳ್ಳೆ ಗುಣದ ಪಿಂಕಿ ವರ್ಷದ ಕಾಲ ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿತ್ತು. ಕೇಕ್ ಚೊಕ್ಲೇಟ್, ಹಣ್ಣು, ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ಹೀಗೆ ನಾವು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತ ಆಡುತ್ತ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಪಿಂಕಿ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಬೀದಿಯ ಹುಡುಗರೆದುರು ನಮ್ಮ ಗೌರವವನ್ನ ಹೆಚ್ಚಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ದೇವರು ಆ ಖುಷಿಯನ್ನ ಹೆಚ್ಚು ದಿನ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಪಿಂಕಿ ನಮಗೆ ಅದರ ನೆನಪನ್ನಷ್ಟೆ ಉಳಿಸಿ ಕೊನೆ ಉಸಿರೆಳೆಯಿತು. ಅಂದು ಅತ್ತಿದ್ದಕ್ಕೇ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ. ಪಿಂಕಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಛಾಪು ಮೂಡಿಸಿ ಹೋಗಿತ್ತು.

ಪಿಂಕಿ

ಈ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ನಾಯಿ ಮರಿಯನ್ನ ಸಾಕುವ ಧೈರ್ಯ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಈಗೊಂದು ೧೫ ವರ್ಷ ಆಯ್ತು. ನಾನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಎದುರಲ್ಲಿ ಕೂತು ಕಿಟಿ ಕಿಟಿ ಮಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.ನನ್ನ ನಾಯಿಮರಿ ಹುಡುಕುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಾಥ್ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲೋ ಬೇರೆಡೆ ತನ್ನ ಗುರಿಯೆಡೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈಗ ಮತ್ತೆ ನಾಯಿ ಮರಿ ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದ ಜೋನಿ, ಚಿನ್ನು, ಸೋನು, ರಾಜು, ಕರಿಯಾ, ಪಿಂಕಿಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ.

ಬಾಲ್ಯದ ಸವಿಯ ಸವಿಯುತ್ತಾ

-    ಕಾವ್ಯಧಾರೆ

ಸುರಪಾನ...!

ಶಿರಸಿಯಲ್ಲೊಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆ. ಮನೆಯ ಯಜಮಾನ ಎಂ.ಫಿಲ್. ನಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರದ ಪದಕ ಪಡೆದಂತ ಬುದ್ದಿವಂತ. ಎಲ್ಲ ಬುದ್ದಿವಂತರಂತೆ ಆತನಿಗೂ ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಉದ್ದಿಮೆಯನ್ನು ಮಾಡುವ ಕನಸು. ಅದನ್ನು ನನಸು ಮಾಡುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲೇ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಲೈಬ್ರರಿ. ಊರಿನ ಮಕ್ಕಳು, ಯುವಕ ಯುವತಿಯರು, ಹೆಂಗಳೆಯರ ಹಾಗೂ ಬುದ್ದಿ ಜೀವಿಗಳ ನೆಚ್ಚಿನ  ತಾಣ ಈತನ ಕನಸಿನ ಕೂಸು. ಇನ್ನು ಮನೆಯ ಒಡತಿ ಸಹ ಎಲ್ಲ ಮನೆ ಮರಿಗೆಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಾಗಿ ಮಾಡಿ, ಸಂಗೀತ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮಾಡಿ, ಗಂಡನ ಬರುವನ್ನು ಕಾಯುವಂತಹ ಸದ್ಗೃಹಿಣಿ. ಅವರಿಗೊಂದು ಎರಡು ಮಳೆಗಾಲವನ್ನು ನೋಡಿದ ಪುಟ್ಟ ಮಗು. ನಮ್ಮ ಮಗ ಬೆಳೆದು ಹೆಸರು ತರಬೇಕು, ಎಲ್ಲರಗಿಂತ ಮುಂದಿರಬೇಕು ಅಂತೆಲ್ಲ ಕನಸು ಕಟ್ಟತಾ ಇದ್ದ ಈ ಕುಟುಂಬ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೇ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚೋ ತರಹ ಇತ್ತು.

ಅಂದು ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಯಜಮಾನ ಹೆಂಡತಿಗೆ  ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದಾ. "ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಯಾಕೋ ನನ್ನ ಸಂಪಾದನೆ ಕಮ್ಮಿ ಆಗ್ತಿದೆ, ಕುಟುಂಬ ನಡೆಸೋಕೆ ಸಾಕಗತ್ತೋ ಇಲ್ವೋ , ನೀನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಕೋ ". ಈಕೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ವಿದ್ಯೆ ಸಂಗೀತ, ಸರಿ ಅದನ್ನೇ ಕಲಿಸೋಣ ಅಂತ ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದ ಒಂದು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಳು. ಹೀಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅವರ ಜೀವನದ ಬಂಡಿ.

ಹಾಗೆ ಮೂರು ನಾಕು ಮಳೆಗಾಲದ ನಂತರ, ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಈಕೆಗೆ ಮರುದಿನ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಮದುವೆಗೆ ತವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟ ಬಂಗಾರದ ಸರ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಮನಸ್ಸಾಯಿತು. ಕಪಾಟು ತೆಗೆದು ನೋಡಿದರೆ ಸರದ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ. ಗಂಡನನ್ನು ಕೇಳಿದಳು. ವಾರದ ಹಿಂದೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಾದಿನಿಯನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದಳು. ಎಲ್ಲರದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಉತ್ತರವೇ. ಬಾಲವಾಡಿಯಿಂದ ಬಂದ ಮಗನನ್ನು ’ಎಲ್ಲಾದರು ಆಟವಾಡಿ ಕಳೆದೆಯಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ಪಾಪ..!! ಆ ಮುದ್ದು ಮಗು ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ತಲೆ ಆಡಿಸಿತು. ಇಡಿ ಮನೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದು ಹುಡುಕಿದಳು. ಎಲ್ಲೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ತನ್ನ ಮರೆವನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಮನಸಲ್ಲೆ ಕೊರಗಿದಳು.

ದಿನಕಳೆದಂತೆ ಮನೆಯಿಂದ ದುಡ್ಡು ಕಳವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂತೆಯೆ ಗಂಡನ ದುಡಿಮೆಯೂ ಇಳಿದಂತೆ ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗೋ ಹೀಗೋ ಇದ್ದಿದುರಲ್ಲೇ ಹೊಂದಿಸುತ್ತಾ ಸಂಸಾರ ತೂಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು ಆಕೆ. ಗಂಡ-ಮಗನಿಗೆ  ಕಷ್ಟದ ಬಿಸಿ ತಟ್ಟದಂತೆ ತೂಗಿಸುವ ಜಾಣ್ಮೆ ಅವಳಲ್ಲಿತ್ತು.

ಹಾಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಬಟ್ಟೆ ಒಣಗಿಸುವ ಹಗ್ಗ ನಾಪತ್ತೆಯಾಗಿತ್ತು. ಗಂಡನ ಚಪ್ಪಲ್ ಅಡ್ದಾದಿಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮೊಬೈಲ್ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿತ್ತು. ಮಗನ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಗೀಚಿದ ಪತ್ರವಿತ್ತು. ಆತ ಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಬಂಗಾರವನ್ನೂ ಒತ್ತೆಗಿಟ್ಟು ಶರಾಬೆಂಬ ನಕಲಿ ಅಮ್ರತದ ದಾಸನಾಗಿದ್ದ. ಹೆಂಡತಿ ಮಗನನ್ನು ಜೀವನ ಮುಗಿದರೂ ತೀರಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ಸಾಲದ ಹೊರೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಹಗ್ಗಕ್ಕೆ ತಲೆಕೊಡಲು ದೂರ ದೂರಕ್ಕೆ ಸಾಗಿದ್ದ.

ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಅರಿಯದೇ ದುಶ್ಚಟಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಮೂರ್ಖರನ್ನು ಖಂಡಿಸುತ್ತಾ
-ಕಾವ್ಯಧಾರೆ

(ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದ ನಿಜ ಘಟನೆ ಆಧಾರಿತ)

ನನ್ನಂತ ಮತ್ತೊಂದು ಹುಡುಗಿ..!!

"೫ % ರಿಯಾಯಿತಿ ಬೇಕು ಅಂದರೆ ಇನ್ನೂ ೧೦೦ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಶೋಪ್ಪಿಂಗ್ ಮಾಡಬೇಕು.  ಏನನ್ನ್ ತಗೋಳೋದು? ಬೆಡ್ ಶೀಟ್?? ಶೋ ಪೀಸ್?? ಕೆಂಪಾ? ನೀಲಿನಾ?? " ಹೀಗೆ ೩೦ ನಿಮಿಷ ಜಾಬೋಂಗ್.ಕೊಮ್ ನ ಪೇಜನ್ನ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ತಿರುವಿ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಅನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿದ ಆಕೆ ಕೊನೆಗೆ ೩೦೦೦ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಕೆಂಪು ಬ್ಯಾಗ್ ನ್ನು ತನ್ನ ಶೊಪ್ಪಿಂಗ್ ಕಾರ್ಟ್ಗೆ ಹಾಕಿ, ಕ್ಲಿಕ್ ಟು ಪ್ರೋಸೀಡ್ ಮಾಡಿದಳು.

-ಕಾವ್ಯಧಾರೆ

ಅವಳ ಗಂಡ

ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಉದ್ದನೆಯ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ಆಕೆಯ ಸೌಂದರ್ಯ ಎಂತಹ ನಿರಸಿಕನನ್ನೂ ಕೊಲ್ಲುವಂತಿತ್ತು. ಹಲವು ಮೇಕಪ್ ಇಟರೇಶನ್ಗಳ ನಂತರ ಕೊನೆಗೂ ಸಂತಸಗೊಂಡ ಆಕೆ ಗಂಡನ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ದಿನದ ರೊಮಾಂಟಿಕ್ ಕ್ಯಾಂಡಲ್ ಲೈಟ್ ಡಿನ್ನರ್ಗೆ ಹೊರಡಲು ಅನುವಾದಳು. "ನೀನೇ ನೀಈಈಈನೇ" ಎಂದು ಗುನುಗುತ್ತ ಹಾಲ್ಗೆ ನಡೆದ ಆಕೆಗೆ ಕಂಡಿದ್ದು ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಆಸೀನನಾಗಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಗಂಡ. "ಇವತ್ತು ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮ್ಯಾಚ್ ಇದ್ದು ಮಾರಾಯ್ತಿ... ನಾಳೆ ಹೋಪನನೆ ಊಟಕ್ಕೆ?? " ಅಂದ.

-ಕಾವ್ಯಧಾರೆ